Mei 1986  
Klik op de foto voor een vergroting

Deze maal met de wagen, volgestouwd met vismateriaal, en zonder reservaties. Samen met mijn broer Bart die slechts sporadisch vist, zouden we dag na dag wel zien waar we ergens logies konden vinden. Het enige dat echt telde was vissen en vangen. Na een dag en nacht waren we op dezelfde plaats in Ierland als verleden jaar, Carigalen. Met als enig verschil het weer. Was er verleden jaar slechts sporadisch een bui, nu regende het reeds 4 weken zonder stoppen en verbetering was er niet in het vooruitzicht. Het meer en de rivier van verleden jaar stonden meer dan 30 meter buiten hun oevers. Van vissen vanaf de oever was er geen sprake, al probeerden we het wel. Zelfs met een bootje op het meer was er bitter weinig te vangen. Na 2 dagen klungelen en slechts evenveel snoekjes besloten we het elders  te proberen.

De kaart van Ierland erbij genomen en lukraak een nieuwe bestemming gekozen, we zouden wel zien wat we onderweg tegenkwamen. Verschillende plaatsen, zowel rivier als meertjes deden we aan, met hier en daar  sporadisch een snoekje, maar het was veel werken voor weinig buit. Op een mooi ogend stukje rivier probeerden we het met de quivertip. We installeerden ons in de morgen aan de oever en moesten in de vroege namiddag stoppen met vissen omdat het water reeds 20 meter achter ons stond en het materiaal overal begon rond te dobberen.  Ondertussen hadden we wel een mooi partijtje witvis  (zie foto) bij elkaar gehengeld, maar leuk is anders.

Ten einde raad, er resten ons slechts 3 visdagen, besloot ik om het aan zee te proberen. Het was aan het begin van deze vistrip nooit de bedoeling geweest. Maar echt slechter kon niet. Enkele jaren terug had  ik op een toeristische rondrit door Ierland mijn medereizigers vergast op een vistrip in een baai, en wie weet kon ik terug iets dergelijks versieren. In de omgeving van Galway maakt de kustlijn een grote baai, de Galway Bay en hier kan men in de luwte van de kust in de meeste omstandigheden toch vissen. Na een flinke rit met de auto belanden we eindelijk aan de kust, en begeven ons onmiddellijk naar het eerste het beste kleine haventje. Er liggen slecht enkele bootjes en op een ervan, een kleine speedboot, zit er een man aan de boot te werken. We starten een babbel, wat nog steeds de beste manier is om bij de altijd vriendelijke Ieren  inlichtingen los te krijgen. Het blijkt een olieboorder te zijn. Hij werkt 2 weken op zee en is dan een week thuis. De boot is zijn eigendom, en zijn vrouw is pas gestart met een gasthouse. We leggen uit dat we op zoek zijn naar een boot om in de baai te vissen. Hijzelf is geen visser, maar als we in zijn gasthouse willen overnachten, wil hij ons wel enkele dagen laten vissen met zijn boot en hij als kapitein. De boot is niet geschikt voor volle en ruwe zee, dus moeten we in de baai blijven. Voor ons is dat geen probleem, het was zelfs onze bedoeling. Hoewel hij dat volledig gratis wilde doen, spreken we met de nodige omzichtigheid een prijs af voor de benzine. De volgende dag starten we in alle vroegte. Onze uitrusting bestaat uit een boothengel, een strandhengel, en 2 karperhengels. We starten het vissen op makreel met een verenpaternoster om het nodige aas te verkrijgen. Met enige moeite krijgen we genoeg aasvis bijeen om de dag door te komen, en beginnen het vissen op de bodem. De beten laten niet lang op zich wachten, en weldra komen de eerste hondshaaitjes boven. 

Na een tiental vissen vervangen we de zwaardere hengels door karperhengels. De schipper zelf vist de rest van de dag verder op makreel. Op de lichtere karperhengels geven deze vissen pas echt sport, en met regelmatige tussenpozen vangen wij ook andere zeevis, die de schipper wil houden als diner, de rest zetten we terug.

Als we s' avonds stoppen spreken we af een deel van de makreel te behouden om er de volgende dag een ruby dubby van te maken. De man kende het woord niet, dus legde ik hem uit dat we de vis zouden fijnmalen of stampen bij gebrek aan beter, en de vispuree daarna in een zak met grote mazen een tweetal meter boven het anker zouden bevestigen. De volgende morgen toonde hij ons trots de reeds fijngestampte vis, die we in enkele ajuinnetjes verdeelden, en een ervan zoals afgesproken bevestigden boven het anker. (de zak moet geregeld wat geschud worden, door enkele flinke rukken aan het koord te geven) Die dag begon zoals gisteren, met enkele hondshaaitjes, maar plots viel dit stil. Na ongeveer een kwartier kreeg ik de eerste aanbeet van wat blijkbaar een echt grotere vis moest zijn. Aan de karperhengel was het een dril met hoofdletters.

Uiteindelijk kregen we de vis aan het oppervlak, een prachtige Doornhaai. De volgende uren kwam de ene vis na de andere boven, en met twee vissers was er steeds wel een hengel die tot in het handvat gebogen stond. We waren zo druk aan het vissen dat we slechts merkten dat ons anker losgeschoten was, en onze boot reeds een 300 tal meter was afgedreven, door het minderen van de beet. Bij het ophalen van het anker bleek hoe effectief een ruby dubby kan zijn. De haaien volgden de zak bij het naar bovenhalen, en zwommen  nog rond de boot als deze reeds uit het water was. Een presteerde het zelfs om nog een laatste aanval op het net in te zetten toen ik het uit het water wilde halen. We vaarden terug naar de eerste ankerplaats, daar was het trouwens een tiental meter dieper, vervingen het net door een nieuw, en na een kwartiertje begon alles van vooraf aan. Hoeveel we er juist gevangen hebben, geen van ons die de tel bijhield, maar het waren er meer dan voldoende om deze vistrip nooit te vergeten. We fotografeerden de enkele vissen die de schipper wilde meenemen, en hij deelde ons nog mee dat hij de volgende dag zelf een karperhengel en molen zou kopen, en vanaf nu zelf met een ruby dubby zou vissen.

Na een goede nachtrust vol met dromen over nog grotere vissen, begonnen we de volgende dag aan de terugrit.