07/1992  
Klik op de foto voor een vergroting

Op rondreis door Florida met de familie was er de kans om te vissen. Eenmaal vanaf het strand en de andere twee keren vanaf een boot. Beiden waren zeker de moeite waard, en als je ooit de kans krijgt laat deze dan niet liggen.

De eerste maal was het door toeval in de omgeving van Fort Meyers. Op het schiereiland Sanibel kun je op zoek naar schelpen. Volgens de reisgidsen kunt u hier meer soorten vinden dan op enig ander Amerikaans strand. We waren er in de namiddag, en  schelpen waren er  weinig te vinden. Die dag zag ik er echter wel Snook jagen in de branding tussen de baders door, en op een klein houten staketsel dat een eindje in zee liep zag ik enkele sportvissers.  Ik besloot diezelfde avond terug te keren om  te vissen. In een plaatselijke hengelsportzaak kocht ik een werphengeltje met een werpreel, wat haken en lood. Als aas wat vis, en levende grote garnalen met bijhorend luchtpompje. Een aas bij uitstek, waar ik de volgende jaren tot mijn spijt nooit meer aan geraakte. Alles mocht niet veel kosten, want het was maar voor die ene avond!
De reel koste dan weer iets meer, maar die zou ik mee terugnemen. De reel bleek trouwens de enige vergissing te zijn, want zo maar even leren werpen met een werpreel is nu eenmaal niet evident. 

Vissen deed ik vanaf het  klein verlicht piertje dat een 15 meter in zee liep. Ik zou u wel aanraden om u in te smeren tegen muggen, want anders is dit niet vol te houden. Honderden muggen komen hier op het licht af, en zagen in mij een bloeddonor. Het was zo erg dat ik na vijf uur vissen noodgedwongen stopte. Met het werphengeltje en de reel lukte het me zelden meer dan 30 meter ver te werpen, Maar ik kreeg regelmatig beet. Kleine Snook tot 2 -3 kg en een soort gestreepte baarsachtige vis tot 5kg. Ze trokken het werphengeltje bijna dubbel, en van drillen was er absoluut geen sprake. Daarbij moest ik bij iedere vis van de pier naar het strand om deze te landen met de hand, bij gebrek aan een landingsnet. Ik ving regelmatig vis, hoeveel juist weet ik niet, maar zeker een twintigtal. Als extra attractie in de uren die ik hier viste kwamen er  dolfijnen in de stroming rond het piertje spelen, en toen deze weg waren verschenen er plots enkele Manta Roggen die op hun beurt in de stroming naar voedsel zochten. Als toemaatje dook er ook nog een zeeschildpad op, ze  maakte een cirkeltje op het klein strand en wilde tussen de struiken kruipen. Toen dat niet lukte vertrok ze weer onder water. Voor mij was het ook tijd om de honderden muggenbeten te verzorgen, maar het was een avond om nooit te vergeten. U ziet hier een afbeelding van een Snook en van een Sheepshead, de vis die ik die avond het meest ving, ik liet de camera thuis, dus deze zijn van het internet geplukt.  
 

Een andere dag huurde ik een speedboot met bemanning voor 4 uur vissen. Bedoeling was voor de eerste maal in mijn leven een Baracuda te vangen. Bij het reserveren van de boot zei men me eerst dat het onmogelijk was big game te vissen omdat de grote vissen  te ver uit de kust waren. Toen ze echter hoorden dat ik het alleen op Baracuda voorzien had wilden ze echter wel uitvaren. En dat deden we in de Golf Van Mexico.  Deze zijde van de key 's is vrij ondiep en zeer helder. Soms zag je tot 18 meter diep de schelpen op de grond liggen. We starten het trollend vissen met grote rapalas, en  deden dat langs  verschillende kunstmatig gemaakte riffen, sommigen daarvan bestonden uit oude autowrakken. Je kon soms nog een bus of ander voertuig herkennen.  Weldra volgde de eerste beet, een kleine Baracuda van 2-3 kg.  Op het zware gehuurde materiaal kon ik niet echt van sport spreken, maar hoop doet leven. Plots riep de bootsmaat vanuit zijn hoge positie " big  baracuda ", en enkele tellen later gierde de reel, maar even vlug viel de lijn terug slap. Na het binnenhalen bleek de staaldraad doorgebeten. De schipper besloot om terug over dezelfde plaats te varen met een grote aasvis. Op bijna identieke manier stond ik even later terug met een overgebeten lijn aan de hengel. Na enig overleg besloot de schipper het nogmaals te proberen. Ditmaal met een stuk tuinslang waar hij een drietal gaten in maakte  en de lijn er in een lus iets uittrok. In deze lusjes  bevestigde hij drie grote dreggen. We maakten een grote bocht en op dezelfde plaats hoorde ik weer roepen " big Baracuda " Mijn handen waren reeds aan de hengel toen de reel gierde, ik hoefde alleen de reel te sluiten en de haak te zetten. De schipper adviseerde  me de lijn constant binnen te draaien, door de slip geen. Zo krijgt de Baracuda geen kans om bij een slappe lijn de haak met het schudden van zijn kop of bij het uit het water springen van de haak te ontdoen. Al weet ik nu dat dit altijd kan, ook als de lijn gespannen staat. Maar het continu  binnendraaien is voor Baracuda wel de aangewezen manier. En deze vis probeerde alle kunstjes ook werkelijk uit, zoals springen, of op de punt van zijn staart secondelang te schudden met zijn hoofd, tot korte runs naar de diepte om daarna als een pijl omhoog te komen voor weer een jump. Maar niets kon baten, en weldra was mijn eerste mooie Baracuda in de boot. Een prachtbeest dat we achteraf wogen, en waarbij de schaal op 26 kg bleef stilstaan. De overblijvende tijd genoot ik meer van het kijken en genieten van de omgeving, want voor die dag was het doel bereikt.
 

       
De eerste en de tweede Baracuda. 

Toen ik het aan Bart (mijn zoon) vertelde, hij is trouwens geen visser, en zal dat waarschijnlijk nooit worden, wilde hij de volgende maal ook mee. Deze trip was geplant in de Atlantische Oceaan, en daar was er momenteel alleen vis op grote afstand, meer dan 6 uur varen.  Na overleg met de kapitein van een big game boot kwamen we akkoord om uit te varen. Voorwaarde was dat ik geen echt grote vis mocht verwachten, dan zou hij zorgen dat we tegen de middag onze armen niet meer voelden van het binnendraaien. We vertrokken om 8 uur en na drie uur varen pruttelde Bart reeds dat hij zijn armen niet meer zou voelen omdat hij sliep. Na nog zeker 30 minuten mochten we voor het eerst de Rapalas uitzetten, en even later konden we ons ogen bijna niet geloven. Voor de boot was een eiland te zien van vis ! De vissen zaten zo dicht op en boven elkaar dat ze wel 1 meter boven het water uitstaken. Het waren Blackeye Tuna, althans dat zei de schipper. De vissen waren niet echt groot, slechts enkele kilogram, maar als je er zo een 60 tal  binnentakelt, dan voel je armen heus niet meer. Na een tijd vroeg ik de schipper iets anders te proberen, en zo zochten we even later naar drijvend zeewier en wrakstukken. 
Toen we deze vonden duurde het niet echt lang voor we terug in de vechtstoel zaten. Zowel Bart als ik hadden een Dolfinfisch aan. Deze vissen zijn een van de snelste rovers en vaak te vinden bij zeewier. Aan de haak met licht materiaal zijn het echte acrobaten. Bart had de kleinste, dus haalden we deze eerst binnen. Deze van mij sprong met geregelde tijdstippen hoog uit het water, en daar wilde ik wel een foto van. Op een tiental meter van de boot wilde ik hem laten springen, maar de vis deed het tegendeel van wat ik verwachte, hij dook. De lijn verdween in de diepte, tot de vis  plots besloot om terug naar boven te komen, en dit even vlug. Ondanks mijn waarschuwingskreet ontplofte het water op nog geen twee meter achter de boot, en sprong de vis zeker 3 meter de hoogte in. Bart en de kapitein die beiden aan het dolboord stonden, klaar om foto's te maken waren zo verrast door deze explosie van kracht, dat geen van beiden de kans zag af te drukken. En de vis, wel deze verdiende er  de vrijheid mee, alles ging zo vlug dat ik in de onmogelijkheid verkeerde de lijn vlug genoeg binnen te draaien. En daar maakte hij dankbaar gebruik van. Na deze vissen vaarden we nog wat rond en terug, waarbij ik de kapitein vroeg twee extra grote lurres uit te leggen. En ook daarop kregen we een aanbeet. De lijn gierde plots als gek, en verdween loodrecht onder de boot. Eerst dachten we aan een vastloper, maar een blik op de dieptemeter gaf 200 meter aan, dus dat kon niet. Het enige dat Bart kon doen was de hengel vasthouden tot na enkele minuten de spoel leeg was en de vis er met meer dan 200m draad vandoor ging. In al die tijd stopte de run niet. (We zullen nooit weten wat het was, maar nu enkele jaren later ben ik er van overtuigt dat het een grote tonijn moet geweest zijn)
Toen we terug waren, bleken we de enige boot geweest te zijn die dag ver uitvaarde, en ook de enige die toch meer dan iets gevangen had.