Deel 1  
Klik op de foto voor een vergroting

Het is weer zover, ik ga terug naar mijn vertrouwde Afrika. Ditmaal moet ik er helaas alleen naar toe, maar wie weet komt er dit jaar nog een tweede kans met Helmut en zijn broer. Reserveren deed ik bij Thomas Cook  10 dagen. Prijs 1289 Euro in half pension. Zelf reserveren zou een 250 euro goedkoper geweest zijn, maar door tijdgebrek zag ik er vanaf.

De voorbereiding
Na veel dromen ben ik enkele nieuwe hengels en molens gaan kopen.  Dit jaar wil ik me toeleggen op het vangen van een grote vis. De nieuwe hengels en molens moeten hengel en lijnbreuk vermijden. Verder vernieuwde ik al mijn onderlijnen en lijnen, en ga ik er met enkele nieuwe ideeën naartoe. Nu is het alleen wachten op de eerste aanbeten van grote vis. Op 6 april is het zover. De hengels, deze maal 5 stuks, zijn reeds verpakt en de koffer is klaar. Als hengels gaan de twee zwaarste karperhengels , 2 uptide hengels en 1 boothengel mee.  Verder een honderd onderlijnen in staaldraad, een honderd reserve haken, enkele spoelen nylon en 4 kg lood. Als klein materiaal en extra's: karperlijn afhouders, sleeves, stoppers, klein lood, onthaker, tang, fileermes, all-in mes, hoofdlamp, grote en kleine pluggen, wartels, dieptemeter en 2 spanvijzen en natuurlijk nog 5 molens met extra spoel. Deze maal ook een zwemvest meegenomen, omdat ik als de kans zich voordoet eens een nacht op zee wil vissen met de prauw, en ik voor alles het risico wil beperken. Ik zou trouwens eens een dag niet zeewaarts  maar landinwaarts willen vissen op echte zoetwatervis. Maar we zien wel wat er van deze voornemens komt !!!

Dag 1
Bij de Douane, blijkt dat de molens die ik in mijn handbagage draag aanzien worden als wapens, ook de spoelen met draad en het lood. Ik moet terug en deze met de gewone bagage meegeven, wat gelukkig nog lukt omdat ik ruim op tijd was. Maar afgezien van dat kom ik na een vlotte reis en transfer terug in een mij bekende omgeving;  Les Paletuviers in Toubacouta  Senegal.

Dag 2
Deze voormiddag alle moeite gedaan om alles wat reeds in orde moest zijn, maar dat natuurlijk niet was, zoveel mogelijk te regelen. Er was geen 40 pk motor en geen levende vis als aas beschikbaar. De motor zou zo spoedig mogelijk geregeld worden, en aasvisjes zouden ze zelf vangen. Uit ondervinding weet ik nu reeds dat ook dit met een flinke korrel zout genomen moet worden, maar ik zie het wel. Om 14.30 uur komt de pirogue naar de steiger met een 15 pk motor. Als aas enkel garnalen, maar dit is niet zo erg omdat, zeker met deze lichte motor ik enkel op dichtbij liggende stekken kan komen.  Ik kies voor Sipo, een vissersdorpje, waar de rivierbodem bezaait is met kleine rotsen. Soms is het hier vaak goed vissen. Om 17 uur stop ik reeds met vissen om Mamadou de kans te geven een motor, aas en benzine te regelen voor de volgende dag. Het resultaat van 2.30 uur vissen: 3 Kapiteins, 1 carp rouge en een  Plexineus.  De grootste vis: 1 kapitein van 60 cm en 1.9 kg. Ik ben best tevreden.
 

Dag 3
Als de boot die morgen aanlegt zie ik dat er terug geen motor van 40 pk aanwezig is, het is een vrij oude 25 PK. Ik besluit tegen beter weten in toch naar de Grand foss te varen (een put tot 18 meter diep, dicht bij de monding) 1 uur later wordt deze overmoedige beslissing afgestraft. Op een zandbank juist voor de Grand foss loopt de motor vast. We zitten op slecht één meter water, dus van vissen is geen sprake. Ondanks verwoede pogingen en veel gevloek krijgen we de motor niet meer aan de praat. De details zal ik niet opnoemen, maar het duurt zomaar eventjes 5 uur voor ik een voorbijvarende netvisser kan overtuigen ons terug te takelen naar Soucouta.  Daar aangekomen ligt er tot mijn verbazing een 40 pk motor aan de steiger. Ik wil geen risico meer lopen, en ondanks het late uur test ik de motor uit door er zelf mee op hoge snelheid naar Sipo te varen. Ik vis er nog een uurtje en vang er enkele katvissen, 2 carpe rouge, en een kleine Ombrine.  Grootste vis is een carpe rouge van 1.5 kg. Mijn humeur staat nu zowat onder het vriespunt, maar ondanks alles wil ik mijn pirogier Mamadou nog één kans geven de volgende dag.

Dag 4
Om 8.30 uur vetrekken we naar de Grand foss, en ditmaal ziet alles er goed uit. Een motor van 40 pk, genoeg benzine en garnalen als reserve aas. We hebben ook een werpnet om kleine aasvis te vangen. Juist voor de Grand foss liggen zandbanken en hier proberen we wat aasvissen te vangen met het werpnet. De eerste worp.... en reeds een harder van de juiste maat, circa 18cm. Een twee uur later is het resultaat echter minder hoopgevend, slecht 3 vissen, waarvan 2 harders en 1 sardine. Het wisselen van het getij zal weldra beginnen, dus besluit ik het te proberen met de vissen die we hebben. Eerst een plaats gezocht met een behoorlijke diepte (14 meter) en een rotsachtige bodem. De 2 uptide hengels zijn opgetuigt met 28 LBS gevlochten draad en voorzien van een onderlijn van 70 LBS in staaldraad met een haak 5/0. Als aas kies ik voor de harders die hier veruit de beste aasvis is. Het is precies 12.50 uur als een van de hengels bijna de dieperik ingetrokken wordt omdat door het geweld van de aanbeet de hengelsteun afbreekt. Gelukkig was ik er in een flits bij en probeert krampachtig de hengel vast te houden en deze uit de afgebroken steun te krijgen. Na wat geklungel lukt dat tot mijn eigen verbazing. Van echt aanslaan is er geen sprake meer. De slip gierde het uit. Ondertussen is Mamadou reeds druk bezig met het anker die aan een boei achtergelaten wordt. Het gevecht kan beginnen. Ruim 1 uur verder is het nog steeds de vis die aan het winnen is. Het kwam er zowat op neer dat gedurende die tijd de vis zich iedere maal enkele honderden meter verplaatste, waarbij we met de boot volgden. Daarna kon ik enkele tientallen meter draad terugwinnen door in te pompen, waarna de vis als reactie er weer enkele honderden meter vandoor ging. We waren er van overtuigt dat het hier een mooie grote carp rouge betrof. Buiten enkele uitzonderingen bleef de vis slechts zelden liggen en hij graaft zich ook niet in zoals een rog doet. Op een gegeven moment voel ik de vis stijgen en pomp hem met alle kracht omhoog. Met mijn voeten tegen de zijkant van de boot gebruikt ik mijn volledig gewicht om de hengel achteruit te krijgen, waarna ik steeds enkele meter draad kan inwinnen. Plots wordt het wateroppervlak op circa 50 meter van de boot doorbroken door de enorme massa van een rog. Mamadou schreeuwde dat ik hem niet meer mocht laten duiken, omdat we nooit geen tweede kans zouden krijgen. Ondanks de trillende armen en de bijna onmenselijke voorafgaande inspanning lukt het me de vis naast de boot te krijgen.  In de, noem het chaos van het gaffen zag ik plots Mamadou staan met een gebroken gaf. Het volgende moment gierde de slip het terug uit en kan ik alleen kijken naar het verontrustend leeglopen van de molenspoel. Maar even later volgt de boot en kan ik terug draad recupereren. Mamadou ziet het echter niet meer zitten, hij zegt dat het nu wel onmogelijk zal zijn om deze vis binnen te halen. Hij schat de vis op + 100 kg. Er is in de omgeving geen enkele andere boot zichtbaar, maar opgeven wil ik niet. Ik geef hem de hengel in de hand en zoek in mijn materiaal naar een oplossing. We zijn dan precies 2.10 uur aan de gang. Onderin mijn vistas tref ik enkele haaien-haken aan, die ik in extremis meenam voor moest ik ooit de kans krijgen......  Ze zijn groot genoeg om er een scherpe, maar kleine gaf mee te maken aan de overblijvende helft van de gafstok. Ik zet een van de haken vast met een wikkeling van gevlochten 40LBS draad. Daarna neem ik de hengel weer over en splitst Mamadou een stuk ankerkoord die hij rechtstreeks aan de haak bevestigd. Breekt de haak nu na het gaffen af van de stok, dan zal de rog nog steeds vasthangen aan het ankertouw. Een manier die achteraf de enige juiste bleek voor echt zware vissen en die ik in de toekomst altijd ga gebruiken als het kan. Nu kan het gevecht herbeginnen, al was het eigenlijk nog nooit gestopt. Ik weet nu dat het een rog is, en van Willy een andere visser herinnerde ik me nu plots zijn systeem voor roggen. In de plaats van de dril op korte afstand uit te vechten door met de boot te volgen, moest ik wat meer afstand nemen. Een 50 tal meter zou ideaal zijn om de rog schuin naar boven te drillen in plaats van verticaal.
De juiste afstand genomen, en met de tweede poging lukte het reeds de rog uit positie te brengen en van de grond. Het klinkt allemaal simpel maar het kost me bloed en tranen om de rog terug naar het oppervlak en de boot te krijgen. Nog een kleine vluchtpoging dichtbij de boot die ik met volle kracht pareerde, en ik zie Mamadou voor de tweede maal gaffen. Zoals ik al dacht houd de wikkeling het niet, maar de haak zit en de rog hangt vast aan het koord. 
Het in de boot krijgen van een monstervis als deze is beslist ook geen lachertje, geloof me..... en daarbij komt de vervaarlijk zwaaiende staartpin. Maar het lukt en we aanschouwden de beloning.
Zelf vind ik deze ene vis meer dan voldoende, dus terug naar het hotel waar we met veel moeite een weegschaal vinden die ons een idee moet geven van het gewicht. Met nog een deel van de staart op de grond staat de wijzer stil op 80 kg.
De vleugels hebben een spanwijde van 147cm
Dit is mijn grootste vis tot nu toe. De dril duurde juist 3 uur.