Deel 1   
Klik op de foto voor een vergroting

De eerste kennismaking
Eerder toevallig ontdekte ik dit visreisprogramma op een reisbeurs. Het sprak me toen wel aan, en ik hield het bij. Twee jaar later was dit plots een mooi alternatief. In de brochure van "Educa reizen"  zijn verschillende mogelijkheden te vinden, maar mijn ervaring is dat Educa reizen erg flexibel is en aanpassingen of wijzigingen, zowel in vertrekdatums of andere visplaatsen, bijna altijd mogelijk zijn.
Zelf deden we dit ook. Verder was er weinig informatie te vinden over het vissen in Suriname. Een oppervlakkige reportage in Beet, De sportvisser of Panorama bracht ons alleen op het verkeerde been waar het onze materiaal keuze betrof. Dus voor het benodigde materiaal, hengels en viswijze, verwijs ik je graag naar deel twee van vissen in Suriname. Verder viel de prijs voor deze visreis best mee. Voor recente prijzen verwijzen we graag naar de site van Educa reizen.
Wij zelf vertrokken op 23/09/2005 tot 05/10/2005.
De verschillende viswijzen,  plaatsen, of het materiaal komen niet voor in de dagverslagen, maar vindt u in de aparte hoofdstukken.
Beste periode om in Suriname te vissen is het droog seizoen, bij lage waterstand. Vanaf half september tot en met november is het best.
Bij Blanche Marie komen de Tijgermeervallen alleen voor in het voorjaar als ze hier komen paaien.
Dag 1
Onze hengelspullen zitten hoofdzakelijk in de koffers (25kg) om problemen met de veiligheidscontroles op de luchthaven te vermijden. De handbagage is gevuld met kledij tot het maximum toegelaten gewicht van 10 kg. Na een treinreis van ruim 3 uur komen we op Schiphol aan. Het vliegtuig vertrekt omstreeks 11 uur. De voorzorgsmaatregel die we genomen hadden voor onze bagage blijkt geen overbodige luxe, zelf de handbagage moet op de weegschaal. Maar gelukkig komt het niet op die ene kilo die we teveel bijhebben. De acht uur durende vlucht met Suriname airways verloopt vrij vlot, daarbij is het eten echt lekker, en als u weet dat ik vliegtuigkost bijna nooit lekker vindt zegt dit genoeg. Bij aankomst is er een tijdsverschil van 5 uur terug. Een busje van het hotel wacht ons op en in het hotel aangekomen krijgen we telefoon van Frank, het hoofd van de plaatselijke tourorganisatie in Suriname. We spreken af om 20 uur, ruim tijd om ons te verfrissen en onze bagage te reorganiseren. Precies om 20 uur komt Frank ons oppikken. Hij neemt ons mee naar de uitgangsbuurt waar we enkele biertjes achteroverslaan begeleid door satés van kip. We eten achteraf nog bitterballen terwijl Frank vol vuur verteld over Suriname. Als frank vertrekt blijven we nog even rondhangen, genietend van de iets koelere nachtlucht en de Caribische sfeer.

   
Paramaribo. 1 Zicht uit vliegtuig. 2 Zicht vanaf onze hotelkamer. 3 Historische gebouwen

Dag 2
Het is pas 3 uur als ik reeds wakker ben, toch breng ik het op om tot zes uur te blijven liggen, waarna we in het hotel ontbijten. Dat kan hier vanaf 6 uur 's morgens, ideaal dus voor vissers. Om 9 uur komt Frank ons oppikken voor de sightseeing tour in Paramaribo. We rijden wat rond door de stad waarbij we een indruk krijgen van de stad. Daarna gaan we te voet door de plaatselijke markt. Frank toont er alle vreemde groenten en geeft er de nodige uitleg bij. Hij koopt ook allerlei vruchten, die we die middag aan de rivier, waar we Indonesisch eten, als dessert verorberen. Na de maaltijd nemen we afscheid van Frank en gaan op zoek naar een mogelijkheid om de rest van de dag te vullen met vissen. We spreken op de rivieroever een schipper aan en komen een prijs overeen om zijn boot de rest van de dag te huren. De prijs 250 sd bleek later aan de hoge kant te zijn, de helft was meer dan voldoende geweest. We betalen nog 10 sd voor garnalen en hetzelfde voor wat vis. Om 15 uur vertrekken we met de afspraak tot 20 uur te vissen. Omdat de tijd beperkt is, gaan we niet te ver de rivier op, slechts een half uurtje varen richting zee aan een gezapige snelheid. We vissen op de bodem met schuiflood en vangen vier verschillende soorten katvis. De visser noemt de ene gele katvis, waar er blijkbaar 2 soorten van zijn, de andere is een grijze katvis, en nog een andere is barbaman. Verder nog een kogelvis die men Bosrokoman noemt. Alle vissen wegen ongeveer 1/2 kg met hier en daar een uitzondering die iets groter is. In totaal vangen we ruim boven de 30 stuks, waarvan Helmut die met iets lichtere lijn en kleinere haken vist, ruim 2/3 voor zijn rekening neemt. Om 18.45 uur komt het echter donker zodat we verplicht zijn terug te keren. Het is dan ook reeds pikdonker als we in de haven aanleggen. Die avond eten we een steak in de gril aan de uitgangsbuurt.

Dag 3
Op ons programma staat "Riviermondvissen bij Braamspunt ". We maken voor het eerst kennis met Norman Macintosh, onze visgids.
Norman, die zelf een verslaafd visser is, zal ons op iedere visdag, dus zowat de volledige reis begeleiden. We vertrekken om 9.30 uur met de wagen naar de overzetplaats van de boten aan de rivier. Vanaf daar varen we richting zee.  Na een halfuurtje varen maken we de boot vast bij de eerste netten die in het water hangen. Meer uitleg over het waarom en hoe vind je terug in het technisch gedeelte. Daar proberen we kleine katvis van ongeveer max 10 cm te vangen, deze moeten later dienst doen als aas. Maar zoals steeds vangen we dan meestal juist de grotere exemplaren. Uiteindelijk lukt het ons toch om onder de boot met kleine garnaaltjes wat kleintjes te vangen.  Het is bijna 11.30 uur als we verder varen naar Braamspunt, waar we nog aanleggen in het vissersdorp om wat verse garnalen en kleine visjes te kopen. Het is precies 12.30 uur als we starten met vissen op de grotere exemplaren. Zoals overal op zee is dit uur sterk afhankelijk van het getij, en ben je het best ter plaatse juist voor het wisselen van de getijden. We leggen twee zware hengels uit, met als aas een katvis, terwijl we verder vissen met een lichtere hengel en garnalen. De ene katvis na de andere komt aan boord, en zowel de schipper als Norman hebben er de handen aan vol om de gevangen vissen te onthaken. Zelf doen we dat niet, omdat alle katvissen over drie gevaarlijke stekels beschikken. Dat dit geen onnodige voorzorgsmaatregel is, blijkt, als Norman plots een stekel in zijn handpalm krijgt. Zelf krijg ik op dit moment een run op de zwaardere hengel, die ik door de consternatie mis. De stekel die bezet is met weerhaken is zeker twee centimeter diep in de handpalm binnengedrongen. Herman trekt deze er met veel moeite uit, en wij ontsmetten het geheel. Het gif begint echter zijn werking te doen, en Norman voelt de pijn tot in zijn schouders. We besluiten dan ook terug te varen zodat Norman naar het ziekenhuis kan voor een tetanus injectie en verzorging. Achteraf vertelde Norman ons dat dit zijn eerste en hopelijk laatste kennismaking was met de stekels van een katvis, en dit ondanks uiterste voorzichtigheid en jaren ervaring. De pijn duurde tot ongeveer 4 uur ondanks het nemen van een pijnstiller. Zelf verloren we hierdoor de beste uren vissen, maar het zij zo. Twee uur later waren we terug op dezelfde plaats waar we ondanks alles nog iets wilden vangen. En vangen deden we. Circa 50 kleine katvissen en een kogelvis. Daarbij kreeg ik nog een beet op de zwaardere hengel met een kleine vis als aas. Na de run en het aanslaan, bracht ik een katvis naast de boot van ruim 7kg. De schipper noemde hem Komcouma. De vis zelf verspeelde we toen de schipper hem aan de lijn uit het water tilde. Voor mij telde hij echter als binnen, en was dit ondanks alles toch nog een geredde dag.

Dag 4
Vandaag vertrekken we naar Blanche Marie en de Nickerie rivier, een trip van 8/9 uur met de wagen over grotendeels zandwegen. Onderweg zie je niet anders dan oerwoud met sporadisch enkele dorpjes. Deze zijn vaak niet meer dan enkele bouwvallige hutten naast de weg. Verder zo nu en dan een kreek en een rivier, vaak met bruggen in een voor ons bedenkelijke staat. Een mooie maar vermoeiende trip door het continu heen en weer slingeren in de wagen. Maar uiteindelijk komen we om ongeveer 15 uur aan in de Lodge van Blanche Marie. Het geheel ziet eruit als een aaneengeknutselde bouwval van kleinere gebouwen. De kamers zijn echter proper met een gezamenlijk toilet en douche even buiten de kamer. Het uitzicht over de rivier maakt echter veel goed, en na het uitpakken staan we dan ook enkele minuten later aan het water met een spinhengel. Ik krijg er enkele beten, meestal vlak na het inwerpen tegen de overkant. Het lukt me echter niet om ook maar een vis te landen, ze weten zich allen met veel capriolen los te schudden. Veel tijd hebben we echter niet, want Norman neemt ons mee naar de watervallen. Hier vissen we op Anjoumara, een prehistorische uitziende vis, met een gevaarlijk gebit. De meeste vissen hier hebben trouwens altijd wel  gevaarlijke tanden, stekels of iets anders onaangenaam om mee kennis te maken. Omdat er hier volop takken op de bodem liggen vissen we met dobbers. (ook al iets dat we niet bij hadden), met als aas stukken vis.  Norman vangt binnen enkele minuten zijn eerste vis. Een Anjoumara van ruim 4 kg. In totaal wist Norman drie vissen te landen die avond. Dat was trouwens typisch voor Norman, hij toonde u hoe te vissen door steeds de eerste vis weg te vangen. Probeerde hij een nieuwe plaats, dan zij hij: ik kijk eerst even of ze er zitten, waarna hij een vis ving en wij daarna mochten proberen of er nog meerdere waren. Later sprak ik hem er over aan, maar hij hing er niet echt op in, met als resultaat dat ik daarna steeds probeerde voor Norman in te leggen, waarvoor je soms enorm rap moest zijn. Zelf kreeg ik die avond twee beten, waarvan ik een vis verspeelde omdat ik hem uitdrilde en daarna over de rotsen moest binnentakelen, en hij alsnog wist te ontsnappen. De tweede was iets makkelijker te landen omdat ik op dat moment plat op de oever stond. Beiden waren ongeveer identiek van gewicht: circa 4 kg. De anjoumare is een felle vechter die door springen en schudden met het hoofd meer dan eens de haak loskrijgt. De enige manier om dit niet tegen te komen, is hem zoals Norman doet, met zwaar materiaal binnen takelen, maar daar moet je dan ook zelf voor kiezen. Aan mij is deze manier niet echt besteed, maar het is wel het effectiefst. Helmut mist zijn eerste vis, en krijgt daarna geregeld beet van een sidderaal die steeds een mooi rondje uit zijn aasvis eet, maar niet te vangen is aan deze grote haken. Als het begint te schemeren stoppen we met vissen en keren terug voor het avondmaal dat door Norman bereid wordt. Na het eten kunnen we het niet laten om nogmaals naar de rivier te trekken. Achter de laatste hut van de lodge is een iets diepere plaats in de rivier, en gewapend met een olielamp en hoofdlampen, willen we hier nog enkele uren vissen. Zelf probeer ik het met kunstaas, maar dat blijkt in het donker niet goed te werken. Bij de twee beten die ik kreeg was ik steeds te laat met aanslaan. Helmut start met een dobber en ook dat werkte niet bij gebrek aan licht. Daarna koos hij voor een schuiflood op de bodem. Nu krijgt hij wel  geregeld beet, maar ondanks de stalen onderlijn word deze keer op keer overgebeten. Met veel moeite lukte het ons toch, door vlug aan te slaan, een vis te landen. Het is een Piranha van ruim 1 kg, niet verwonderlijk dat onze toch dunne stalen onderlijnen overgebeten werden, zeker als je het gebit van zo'n kereltje bekijkt. Om 1 uur  krijgen we problemen met onze lampen, zodat we verplicht zijn te stoppen, en niet verder kunnen experimenteren.

 
Weg naar Blanche Marie - Zicht vanaf onze kamer in de lodge
 
Mijn eerste  Anjoumara, en het onthaken.

Dag 5
Norman neemt ons vandaag mee in het bos ! Wat wil zeggen dat we via bospaden met de wagen zo dicht mogelijk bij de rivier parkeerden. Daarna volgde een tocht door de jungle over en tussen lilianen en doornstruiken van ongeveer een half uur. Het te volgen pad was vaak niet echt te zien, en verdwalen was beslist niet uitgesloten. Bij een temperatuur van meer dan 40 graden beslist geen ontspannende tocht. De visplaatsen die we hier aandeden waren mooi, maar voor drie vissers vaak te beperkt in omvang. Daarbij waren onze hengels veel te lang en te fragiel om er mee door de jungle te wandelen. Om de minuut bleven ze wel ergens achter een doornstruik vast hangen. Herman zijn korte en stevige boothengel was hiervoor beter geschikt. Daarbij namen wij veel te veel materiaal mee, ikzelf zelfs twee hengels en een reuze tas kunstaas. Zo deden we een drietal plaatsen aan, waarbij we in de diepere gedeelten met een dobber en visaas de vis trachten te verleiden.  Resultaat: Norman 2 vissen, ik 1 vis. Allen Anjoumara van circa 4 kg. Omstreeks 3 uur waren we terug in de lodge, waarna we in de nabije rivier nog wat met kunstaas visten. Resultaat 3 Piranha's en enkele missers.

Dag 6
Vandaag gaan we met een Kano de rivier stroomafwaarts af. Een kleine motor van 5 PK moet ons de terugweg iets gemakkelijker maken. Als we de boot zien, hebben we onze bedenkingen over de stabiliteit. Vissen vanaf de boot is reeds bij voorbaat uitgesloten. In laatste instantie besluit ik nog de bagage in een plastiekzak te stoppen, wat achteraf een goed idee bleek te zijn.
De rivier is hier afwisselend  ondiep met kleine stroomversnellingen, waarbij we soms uit de boot moeten om deze over de rotsen te krijgen, en andere rustig stromende diepere gedeelten. Bij de derde stroomversnelling loopt het echter al mis. De houten kano gaat plots verkeerd door een stroomversnelling waarbij de neus van de boot in de takken en bomen van de oever vast komt te zitten.  Voor een van mijn hengels is dit catastrofaal en breekt de top af. Ondertussen krijgt de stroom greep op de schuin liggende boot en duwt deze in enkele seconden onderwater. Terwijl Helmut de hengels tracht te redden, grijp ik de bagagezak en de overige hengels en aas, de boot onderwijl tegenhoudend met mijn lichaam. Met veel gevloek geraken we echter na een tijdje uit onze penibele situatie en op het droge. Resultaat, een gebroken hengel, een doos met negen pluggen, ons rantsoen, een deel van de drank en een machete kwijt. Gelukkig bleef onze camera droog en was iedereen ongedeerd.  Door dit ongeluk beperkten we onze trip dan ook door de rivier slechts nog enkele kilometer af te varen, over rustiger stroken weliswaar. Onze eerste en ook verste aanlegplaats was een brede rivierbocht. Vanaf de oever visten we in het diepere gedeelte van de buitenbocht. We deden dit zowel met dobber als schuiflood. Geregeld kregen we beet, maar het was niet de verwachte Anjoumara, maar Piranha die ons aas nam. Na enkele vissen besluit Norman daarom terug te varen. Stroomafwaarts de stroomversnelling waar onze boot zonk, proberen we het nogmaals. Ditmaal in een inham zijwaarts van de eigenlijke stroom. Vanaf enkele rotsen werpen we ons aas dicht tegen de oever aan met een dobber en het aas op een diepte van 1.5 meter. Het is terug Norman die de eerste beet krijgt, en een Anjoumara land van circa 4 kg. Ook helmut krijgt beet, maar weer weet de vis te ontsnappen, ditmaal door zich vast te zwemmen in stenen en struiken. Ik besluit daarop om de pin uit de dobber te verwijderen, en werp deze nu als schuifdobber midden in het rustig gedeelte. Zoals bijna steeds als er Anjoumara aanwezig is volgt de beet binnen de vijf minuten. Ik laat de vis rustig het aas nemen, en sla pas aan als hij voor de tweede maal lijn neemt. Onmiddellijk na het zetten van de haak besef ik dat het hier een iets groter exemplaar betreft. De vis gaat enkele malen op hoge snelheid door de slip, de runs zijn aan de korte kant, maar enorm krachtig.  Als de vis voor de eerste maal in al zijn glorie uit het water jumpt wil ik deze vis absoluut binnen halen. De slip wordt iets vaster gezet, waardoor de vis iets minder ruimte krijgt. Na enkele minuten en nog enkele vergeefse pogingen om de rotsen of de struiken te bereiken is het zover, ik bewonder deze mooie vechter op de kant. Precies 9.200 gram en 90 cm lang, een vis om U tegen te zeggen.  Daarna proberen we nog een drietal andere plaatsen uit, maar de vissen willen niet meer. Om 14.30 uur leggen we terug aan bij de lodge. Norman wil om 16 uur nogmaals proberen bij de watervallen, Helmut gaat mee, maar ik besluit om zelf bij de lodge te vissen. De gemiste vissen van de vorige dag blijven me intrigeren, en ik wil beslist tonen dat het zo niet kan. Op mijn eerste worp zie ik een zwarte schim volgen, maar die mist de spinner. Tegen de verwachting in is het op een van de volgende worpen wel raak. Een kleine Anjoumara van circa 2 kg maakte het ondiepe water onveilig, en zag in mijn spinner een lekkere hap. Voor de volgende aanbeten moet ik wat geduld hebben, maar zo rond 17 uur krijg ik geregeld aanbeten. De vissen presteren het echter om zoals de vorige dag door jumpen het spinstangetje zodanig te verbuigen, dat de sluiting opengaat, en de vis met de spinner weet te ontsnappen. Ten einde raad besluit ik er een kleine drijvende plug (5cm) aan te knopen.  Nu blijven de vissen wel aan de haak, en hoewel niet groot, circa 20cm zijn het fanatieke vechters. Norman noemde ze achteraf Moroko. Ik probeer enkele verschillende plugjes uit, en met allen weet ik wel een vis te vangen. Pas als het begint te schemeren valt de beet stil. Resultaat 6 vissen. Ondertussen zijn Helmut en Norman ook terug. De rivier bij de  watervallen was door de regen verderop fors gestegen en de stroming maakte vissen daar onmogelijk. Uiteindelijk mocht ik dan ook blij zijn met mijn keuze die namiddag. Die avond bleven we wat napraten, waarbij we talrijke nieuwe ideeën opdeden voor misschien een volgende vistrip. 

   
Anjoumara 9.2 kg/90 cm - Moroko