|
DEEL2
Klik op de foto voor een
vergroting |
Dag 3:
Ook vandaag gaf de Bonito forfait in zoverre zelfs dat hij nergens te
bespeuren viel.
Uiteindelijk wisten we toch een kleine school Ship jacks te vinden. Deze kleine
tonijntjes zijn echter een stuk moeilijker te vangen dan Bonitos en het vroeg
dan ook wat tijd voor we er 3 stuks in onze aasemmer hadden liggen.
De schipper had echter enkele vissen van gisteren gehouden waardoor we toch over
iets meer aas beschikten. Hoewel niet ideaal moesten we het hiermee bij gebrek aan Bonitos
maar mee doen.
Terug naar een andere plaats dan maar weer die we door onze zoektocht naar
Bonitos reeds een flink stuk genaderd waren maar die toch een flink stuk
verder lag dan waar we tot nu toe visten.
De plaats was duidelijk herkenbaar aan twee eilandjes die in de verte zichtbaar
waren.
Ook nu weer visten we op de bodem met stukken aasvis.
Hoofdzakelijk zaten er hier poison poulet en kapiteins.
De eerste nemen het aas steeds vrij agressief en vechten met korte harde
pompende bewegingen tot aan het oppervlak.
De kapiteins daarentegen hadden wat problemen met hun smalle bek in verhouding
tot hun grote. Het was dan ook iets moeilijker om iedere aanbeet te verzilveren.
In totaal wisten we die dag het volgende te vangen ;
10 poison poulet - 6 kapiteins - 1 carange - 1 dorade - 1 carpe jaune - 2 carpe
rouge |
|
Poison poulet (jobfish) en soort carpe rouge
Kapitein
Een deel van de vangst die voor consumptie meegenomen werd. |
Dag 4:
We besloten vandaag naar dezelfde plaats te gaan waar we gisteren
stopten met vissen. Ook wilden we geen risico lopen om deze maal geen aasvis
genoeg te hebben en daarom besloten we om 6 uur te vertrekken.
Rond 6.15 uur, iets later dan voorzien vertrokken we, maar dat was
toch ruim 1 uur vroeger dan anders.
De Bonitos bleken deze maal wel aanwezig en bereid onze gesleepte
pluimpjes te nemen.
In geen tijd hadden we 9 stuks en ik zelf een Coryfin die het kleine
kunstaasje in het voorbijzwemmen niet kon weerstaan.
Het was geen echt grote vis maar het is en blijft een van die vissen die
aan licht materiaal echt voor spektakel zorgen door voordurend uit het
water te springen. |
|
 |
Verder verliep deze dag zowat als de dag
ervoor met 10 poison poulets als gros van de vangst.
In totaal wisten we die dag 38 vissen te vangen zonder de bonitos mee te
rekenen verdeeld over volgende soorten ;
Poison poulet - kapitein - carengue - Sariole (soort carengeue) - carpe
rouge - merou tigre - margerite |
|
1: sariole 2: Merou tigre
 |
Dag 5:
Over deze dag waren we niet echt tevreden. De reden hiervoor was dat ondanks
dat we ook deze maal om 6 uur vertrokken, de schipper pertinent weigerde naar
de zelfde plaats te varen als gisteren.
Deze plaats was immers zo'n 2 uur varen en juist daarvoor vertrokken we vroeger.
Nu bleven we echter steeds in een actieradius kortbij het eiland vissen.
Na veel aandringen kregen we te horen dat we de afgelopen dagen teveel benzine
verbruikt hadden en Mathieu en hun baas samen hadden bevolen vandaag dichtbij te
blijven om te besparen.
Hier konden we op het water weinig aan veranderen of we moesten volledig
terugvaren maar dat zou ons toch bijna de hele dag kosten.
Ondertussen verstreek de ochtend zonder noemenswaardige aanbeten en gefrustreerd
besloten we dan maar te trollen.
Hoewel dit ook weer meer benzine koste kon men dit niet weigeren anders was
dit niet volgens ons contract en zou ik eventueel kunnen weigeren om die dag te
betalen.
Trollend met verschillende lures wisten we uiteindelijk weer op de Ilander lures
enkele aanbeten te krijgen. Wat duidelijk bewijst dat de Ilander
lures uiterst doeltreffend zijn.
Hoewel niet echt groot waren het toch 3 prachtige vissen:
1 Tassar (makreel) - 1 Baracuda - 1 Coryfin
Tussendoor visten we ook nog op de bodem.
Het totaal van die dag was 15 vissen waaronder een Merou tigre - 3 carpe rouges
dracula/bloed (een nieuwe soort)
Het spreekt vanzelf dat er die avond flink wat uitgelegd werd nadat we ons
ongenoegen hadden laten blijken.
Maar we wilden niet echt tegendraads zijn en namen dan ook voor de schijn
genoegen met de verontschuldigingen.
Ook wilden we morgen verder gaan vissen naar een plaats op 3 uur varen.
Volgens onze bemanning was er daar steeds massaal vis aanwezig rond deze tijd
van het jaar.
De naam van die plaats is: Bank de Castor en is een rif gelegen midden op zee en
omringt door diep water.
Hiervoor geld echter een meerprijs aan benzine van 150€. Maar we bedongen
een compensatie voor de huidige verloren dag en kwamen zo op ongeveer de normale
prijs.
ps. De franse groep vissers was de eerste dag naar die plaats geweest en had
slechts een zeer minieme vangst gemaakt, dus het is en blijft steeds een risico, maar dat zouden we de volgende dag wel zien. |
|
Tassart/Dracula carp
Kleine Baracuda en onze boot van de 3 laatste dagen |
Dag 6:
Banc De Castor.
Het is onze laatste dag vissen en de verwachtingen liggen hoog.
Om 5 uur zijn we reeds klaar om te vertrekken, maar onze nieuwe iets grotere
boot is wat in vertraging en het is uiteindelijk 5.30 uur als we afmeren.
De zee is vandaag vrij rustig en er staat deze morgen weinig wind waardoor de
boot vrij goed opschiet en we reeds na 2.5 uur bijna terplaatse zijn en we
uitkijken naar Bonitos.
Hier zie je echter weinig Bonitos jagen en moet er op goed geluk getrold worden.
Ondertussen is de wind komen opzetten en zijn de golven beduidend groter wat
niet echt ideaal is voor Bonitos.
Toch weten we er in een uurtje een tiental kleintjes te vangen.
Opvallend is dat bij het binnenhalen van een Bonito het bij mij tweemaal
gebeurde dat een haai de gehaakte vis achtervolgde tot bij de boot. Geen al te
grote weliswaar, maar toch ruim 1.4 meter.
De Schipper probeerde trouwens onmiddellijk na de vangst van enkele vissen een
lijn uit te leggen met een levende Bonito om te kijken of er geen Dog Thoot Tuna
in de buurt jaagde maar telkens resulteerde dat in een door haaien doorgebeten
vis of werd de lijn doorgebeten.
Op mijn vraag of het niet beter was een stalen onderlijn te monteren kreeg ik
het antwoord dat de kans op tonijn of marlijn dan wel bijna nihil werd en we
waren hier toch in de eerste plaats voor deze vissoorten.
Dus vertrokken we maar naar een andere stek in de hoop op minder haaien.
Je kan hier trouwens midden op zee vaak de bodem zien tijdens het varen. Vissen
deden we echter weer op een diepte tussen de 60 en 80 meter.
Het bodemvissen deden we nu met grote stukken tonijn of met de koppen waaraan
nog een flink stuk vislijf aan hing.
De eerste beet was een Merou van +30kg.
De beet kwam op een lijn beaast met een kop. Dit ging als volgt.
Enkele korte rukken aan de hengeltop en daarna zelfs een constant trekken net of
je aan de bodem vastzit. Sla je aan dan voel je meestal niets. Laat je het aas
daarna terug naar de bodem dan volgde meestal terug hetzelfde scenario.
Ik ondervond die dag dat je bij een aanbeet met een kop of groot stuk vis bij de
aanbeet gewoon wat lijn moet toegeven, enkele meters is vaak voldoende. Daarna
wacht je zowat een halve minuut (als de vis daarvoor niet anders beslist) en
draai je de lijn terug strak. Meestal voel je de Merou dan weer rukken en nu sla
je aan.
In de tijd dat de lijn los ligt heeft de merou het aas naar binnen gewerkt en
haak je hem nu wel.
Of het steeds zo is weet ik niet, maar ik wist op deze manier wel 3 stuks van
+-30 kg te vangen. Ik veronderstel echter dat de grotere Merou daar minder
problemen mee geeft. |
|
 |
Een andere aanbeet is deze van de Dog Thoot Tuna.
Hier geen gesabbel aan het aas. De hengel wordt bij de aanbeet zowat uit je
handen getrokken terwijl de vis er met het aas vandoor gaat.
Het enige wat ik kon doen was beletten dat de hengel uit mijn handen glipte
terwijl ik deze probeerde in de vechtgordel te plaatsen. Ondertussen angstvallig
kijkend naar het aflopen van de lijn met een molenslip die toch bijna op het
uiterste afgesteld was.
De eerste aanbeet resulteerde in een lijn die brak door het tegen de op de bodem
aanwezig zijnde rotsen te schuren.
Daarom ook gebruiken ze hier een flink lange onderlijn uit fluo-carbon. Zeker +
6 meter en minimum 1.2mm dik.
In totaal kreeg ik die dag 3 aanbeten van deze vis die trouwens uiterst
herkenbaar zijn. (De derde schoot gewoon los bij de eerste run)
Een wist ik wel te vangen en dat ging als volgt;
Een eerste run waarbij de vis een 50 tal meter draad neemt aan topsnelheid.
Gevolgd door een korte stop en enkele kleinere runs maar evengoed aan
topsnelheid waarbij je gewoon niets kan doen buiten de hengel vasthouden en
kijken naar een aflopende lijn.
Daarna stopt de vis en kan je hem enkele meter terugpompen waarop hij
onmiddellijk reageert met het terugnemen van het dubbele wat je wist terug te
spoelen, maar meer ook niet.
Zo gaat het een tiental maal door en plots merk je dat de vis iets hoger komt te
zwemmen. Dat was het moment dat hij de strijd opgaf en ook het moment dat
ik de hengel doorgaf aan Helmut zodat we deze vis samen konden claimen.
Ondertussen waren we zo'n tien minuten verder.
Nu kon Helmut de vis naar boven pompen waarbij er geen echte run meer volgde.
Alleen als de vis aan het oppervlak kwam maakte hij nog wat spektakel, maar
de strijd was gewonnen.
Ik vraag me nu nog steeds af wat het moet zijn als een van de grotere exemplaren
aanbijt, dan kan het niet anders of de boot moet de eerste runs volgen
anders trekt hij gegarandeerd de spoel leeg.
De vis woog trouwens niet meer dan 35kg. |
|
 |
In totaal konden we slechts 5 uur vissen omdat de
afspraak was dat de boot om 14 uur moest terugvaren, wat begrijpelijk is door
de afstand en omdat de wind in de namiddag vaak opsteekt en hierdoor het
terugvaren vaak veel langer duurt.
Maar vandaag was het omgekeerd en ging de wind op de middag liggen.
Verder wisten we die dag buiten de tonijn en de 3 merous slechts weinig andere
vis te vangen, slechts een achttal.
Wat niet wil zeggen dat we niet meer aanbeten kregen. Helmut was daarbij de
ongelukkige met zeker meer dan 7 overgebeten lijnen door Haai. Telkens hij een
wat grotere vis aanhad werd deze gewoon van de lijn geplukt.
We wisten er trouwens wel eentje te vangen, maar dat was een kleintje. |
|
 |
We stopten met vissen na een aanbeet van wat een
grote Merou moet geweest zijn en dit op een van de ultra zware hengels met
Big-game reel die de bemanning beaast had met een volledige bonito en vrij van
lood op de bodem aangeboden was.
Waarschijnlijk was de vis er onopgemerkt met het aas vandoor gegaan omdat er
vrij veel uitstaande lijn was. Alleen bij het binnenhalen als we wilden
vertrekken merkte ik plots het rukken van een vis aan de lijn.
Maar van binnenhalen was er met de hengel en reel geen sprake meer. De Merou
had waarschijnlijk de rotsen opgezocht en zich hierin muurvast gezet.
Met de hand werd dan nog geprobeerd om de vis uit zijn burcht te krijgen maar
ook dat mislukte en resulteerde alleen in een uitgerafelde lijn.
En hiermee eindigde dan ook deze fantastische reis. |
|
En met deze foto van onze helpers die de boot leegmaken nemen we afscheid voor
dit jaar van Sakatia en zeggen tot weerziens. |
