Deel 2 - enkele hoogtepunten   
Klik op de foto voor een vergroting

1996 

-----Enkele mooie ombrines tot 6-7 kg. 2 Roggen van +10 kg 

-----1 Zeilvis/Espadon  van circa 40 kg 

1997

-----Slepend op baracuda, slechts enkele kleinere exemplaren van enkele kg gevangen.  Speciaalste vis was wel een poison sabre  (zie foto) 

 
                Poison sabre                                      een dagvangst van Helmut en ik

-----Ils de paradise - Sipo  en naamloze meanders: op de zandhellingen talrijke vissoorten gevangen waaronder enkele ombrines tot 7 kg. 

-----Terug een hengel gebroken op grand foss, maar toch mooie roggen gevangen tot circa  15kg.

Eerste dag Big-game

Samen met Helmut op Espadon. Na 1 uurtje varen, Helmut was reeds zeeziek, krijg ik de eerste aanbeet, en land zonder veel moeite mijn eerste Espadon van de dag. Ondertussen is Helmut door het stilleggen van de boot volledig onderuit gegaan.  In een kleine 2 uur vissen weet ik 4 stuks te vangen. Gezien Helmuts toestand, en de toch reeds zeer geslaagde dag, beslis ik terug te keren naar de haven. 
Het vissen op Espadon gebeurd hoofdzakelijk met als aas een opgenaaide sardine die een 15 meter achter de boot drijvend gesleept wordt. Men ziet de vis het aas nemen, waarna de run en het zetten van de haak volgt. De dril duurt ongeveer 10 tot 15 minuten, en de vis wordt met de hand geland. terugzetten was er toen nog niet bij.
 

Tweede dag Big-game

Ditmaal zonder Helmut, die moest nog bekomen van de vorige dag. Ik beslis na het uitvaren niet op Espadon te vissen, maar op haai. De schipper maakt me duidelijk hier niet op voorzien te zijn, nog van aas, nog van staaldraad of haken. Daarbij vinden ze het vissen op haai te gevaarlijk.
Ik laat de boot stilleggen en vang met de hengel enkele bonitos van 3-4 kg.
Deze gebruikte ik als aasvis bij gebrek aan iets anders. Zonder staaldraad, maar wel met een haaiehaak die ik eens kocht voor moest het eens nodig zijn, beginnen we trollend te vissen. Enige tijd later duikt een tien meter achter het aas een haaienvin op.  Deze blijft gedurende enkele minuten de boot volgen.
Ondertussen schat de bootsman vanuit zijn uitkijktoren de vis op 400 kg. De schipper vraagt me of ik ondanks het nylon toch wil proberen....... Domme vraag...
De snelheid van de boot word opgedreven, en de volgende tel verdwijnt de vin en kort daarna het aas. De schipper roept me te wachten met het zetten van de haak, wat ik in een reflex ook doe. (maar wat ik hem nu nog steeds kwalijk neem)
Als ik uiteindelijk de haak zet met enkele lange halen, besef ik echter reeds dat het te laat is, mijn kans om de haai nipt in de bek te haken is verkeken. Ik voel nog een korte ruk en de lijn is over gebeten. De rest van de dag zien we geen aanbeet meer....en de schipper geen bonus.  

           Espadon (zeilvis) in al zijn glorie

1998 - 2000
We vangen talrijke vissoorten, waaronder  enkele mooie exemplaren van roggen die wel de zwaarste vissen waren, ombrines, papegaaivissen en zelf menige zeeslang. Ook nog een dag op zee geweest met 2 zeilvissen voor Bart en Martin, en enkele dolfins. Afspraak was zij de Espadons, ik de andere vissen...... maar het mocht niet zijn, geen haai.

2001
Helmut en ik verkasten voor de zoveelste maal.  Werkelijk niets, of toch bitter weinig leek ditmaal te lukken. We waren gestart met volle maan, en het verval van de rivier was zo groot, dat we slechts enkele uren per dag echt visten. De rest van de tijd trachten wij ons aas op de bodem te krijgen, wat zelfs met 200 gram lood slechts enkele tellen lukte. De laatste 2 dagen kwamen er aan, en buiten hopen klein grut, hadden we slechts 2 mooie runs gezien, en deze nog gemist. De voorlaatste dag lukte het ons toch nog om een 5tal roggen te vangen. De laatste dag besloot ik een uurtje uit te trekken om in een kreekje met het werpnet wat kleine levende aasvisjes te vangen. Na een uur was onze schamele buit 3 aasvisjes. Toch maar met veel goede moed de zwaarste hengels uitgelegd, en afwachten maar. Op de lichtere hengels die we in de hand hielden lukte het nog 2 roggen en wat kleinere vis te vangen.  Precies om 14 uur kreeg ik een run op onze laatste aasvis. De hengel kreunde onder het geweld, en de slip gierde het uit. Maar deze maal was ik voorbereid. Een tel later lag de hengel in mijn handen, en remde ik de spoel met de vinger af terwijl ik de haak zette. Van tegenhouden of ook maar afremmen van de vis was geen sprake, de enige mogelijkheid was met de boot te volgen. Ik hoefde dit niet eens te zeggen, toen ik mijn hoofd lichtjes draaide, zag ik Helmut en de schipper reeds druk bezig met het anker. 45 minuten later viel de stroming weg, en begon het allemaal iets langzamer te gaan. 75 minuten na de aanbeet kreeg ik voor de eerste maal vat op de vis, en kon ik met de hengel lijn binnen pompen.  Nog 5 minuten later kwam hij aan het oppervlak vlak naast de boot. Een prachtige Guitaarrog. Maar hij leek me bijlange niet uitgestreden. Ik riep de schipper dat hij geen aanstalten mocht maken om de vis te gaffen zolang hij niet perfect naast de boot lag. Mis gaffen, of zelfs de lijn stukslaan gebeurd trouwens meer dan eens bij de haast om de vis, die ze voor verkoop mogen houden binnenboord te krijgen. Mijn woorden waren nog niet uitgesproken of met een krachtige staartslag verdween mijn Guitaarrog terug in de diepte. Tegen mijn wil in begon de slip steeds vlugger te gieren en verdween er terug tientallen meter draad onder water.  Het duurde nog ongeveer 20 minuten voor ik de vis voor de tweede maal naast de boot kreeg en ditmaal klaar voor het gaffen, wat perfect gebeurde. Onze kapitein en bootsman hadden daarna hun handen vol om de reusachtige vis in de boot te krijgen. Het leek wel een worstelwedstrijd tussen mensen en vis. Maar het lukte, en we konden ons geen mooier einde van een vistrip voorstellen. Terug in het hotel probeerden we de vis te wegen, met een geleende weegschaal uit de keuken.  Toen deze aan 40 kg kwam  begaf de ingebouwde veer. We veronderstelden hierdoor dat de vis zwaarder was maar blijkbaar was er iets mis met de weegschaal waardoor we dit moesten herzien na vergelijking met andere vissen. We houden ons dan ook maar gewoon aan de lengte zijnde 220cm.

.......... wisten wij veel...............

  
Helmut en ik met onze vangst.   

2003 Januari
Ditmaal met vier vissers: Helmut en ik, mijn broer Bart en Mathieu, Helmuts broer We verdeelden ons over twee boten om onze kansen optimaal te benutten en ook omdat 2 personen per boot het ideaal is. Net als het vorige jaar waren de eerste dagen bar slecht en verbeterde het naar het einde toe. Ombrines of grote kapiteins konden we niet vangen. De roggen waren wel van de partij, maar niet in grote hoeveelheden.  Ik besloot de laatste twee dagen de boten op te splitsen naar verschillende ver uit elkaar liggende plaatsen.  Helmut en ik zouden het nogmaals op de grand foss proberen, terwijl de andere boot naar point jackson vaarde om daar te trollen op baracuda. Wijzelf visten die dag 45kg bij elkaar. 
Toen we in de namiddag zoals afgesproken terug samenkwamen, bleek de andere boot 7 mooie Baracudas van circa 7kg in de boot te hebben. Trollend gevangen tussen 9 en 11 uur. Hoewel ik wist dat het op point jackson in de namiddag bijna nooit lukt, besloten we alles op alles te zetten. We verwisselden van ploeg, Helmut met zijn broer en ik met de mijne. Wij kregen nog enkele aanbeten die onmiddellijk losten maar wisten geen vis meer te vangen. In de verte zagen we de boot van Helmut stilliggen, wat wees op een dril. We trollen in zijn richting, en jawel het bleek een flinke knaap te zijn. Uit de dril bleek vlug dat het hier niet om baracuda nog vis kon gaan. Een zeeschildpad was tijdens het trollen gehaakt. Regelmatig kwam ze boven om lucht te happen. En na  30 minuten strijd wisten we ze in de boot te krijgen. 50 kg zwaar. We vaarden naar het strand voor enkele foto's van deze unieke vangst en lieten ze daarna terug genieten van de vrijheid, dit ondanks het gemopper van onze schippers. Maar dat verbeterde met een flinke fooi.

    
Samen met de vangst van de dag. Bart met een van de 7 Baracudas

Onze laatste dag. Natuurlijk terug naar point jackson om trollend te vissen op baracuda. Ditmaal helmut en ik samen in de boot. Precies om negen uur volgde de eerste aanslag, en dit op Helmuts zware boothengel. Na het nogmaals zetten van de haak zei Helmut onmiddellijk dat het waarschijnlijk terug een schilpad was. Hij vroeg of ik deze wilde binnenhalen. Normaal zou ik dat zelden doen, maar deze unieke kans kon ik niet laten liggen, en binnen enkele seconden waren we van plaats verwisseld. Toen besefte ik nog niet wat hier aan de haak ging. Het duurde een hele poos voor we de schilpad voor de eerste maal zagen opduiken.......bij Helmut gisteren ging dat veel vlugger.  Maar ik wist het niet meer zeker. Eigenlijk kon ik nog weinig denken, al mijn energie moest ik aanwenden om de hengel in de hand te houden, en zo nu en dan wat lijn binnen te pompen, om ze even vlug terug toe te geven. Twee uur verder vervloekte ik het moment waarop ik de hengel overnam.......of toch niet........!   Zoiets beleef je geen tweemaal in je leven. Mijn knie en benen waren geschaafd door op de top van de boot steeds weer onmogelijke manoeuvres te moeten uithalen om de lijn over de top van de boot te krijgen zodat de lijn zelf niet onder de boot ging, als de schilpad voor de zoveelste maal onder de boot door zwom. Na 150 minuten kreeg ik het monster naast de boot, en bevestigde de schipper een lus aan beide reusachtige zwemvliezen. Met 3 man en veel moeite kregen ze de schilpad in de boot.  Zelf kon ik het eerste kwartier nauwelijks het beven van mijn armen veroorzaakt door de afgelopen inspanningen bedwingen. Aan wegen met onze weegschaal tot 50kg moesten we zelfs niet denken. Optillen om bij benadering te schatten mochten we ook vergeten, dus lieten we het aan de schipper over om het gewicht te schatten.  +150 kg was zijn oordeel. Een half uurtje later gaven we ze op het strand de vrijheid terug, en als een kleine speedboot nam ze afscheid. In haar schild zat trouwens nog een half opgeroeste haak, naast onze Rapala. Voor Helmut en ik was dit het einde van onze Afrika trip, en namen we de tijd om naar het hotel terug te keren, genietend van de Sine Saloum delta. De andere boot, nou die zagen we pas in het hotel terug, en weer met 7 Baracudas.

 
 
+150 kg pure kracht

Extendum:
Het vangen en behouden van zeeschildpadden is in Senegal ten strengste verboden, en mag ondanks de houding van de schippers nooit toegestaan worden. Het geeft achteraf dubbel zoveel voldoening.
Bij het haken van baracuda tijdens het trollen is er slechts een regel, de lijn continu gespannen houden. Vaak doen we dat door te blijven binnendraaien, door de slip geen.
Het doden en verkopen van de gevangen vis is voor de schippers een mooie extra, en zeker niet abnormaal als men weet dat het hier vaak gaat om de armste onder de Senegalezen.
Senegal is een land met veel vismogelijkheden, en heeft nog menige verrassing in petto. Maar vergeet nooit dat het vissen blijft, en dat dit zoals overal volledig kan tegenslaan.